Blog maart: Een krachtig ouderinitiatief
Je wordt moeder, voor het eerst. Een unieke ervaring. Spannend, omdat je niet weet hoe het moet. Doe ik het goed? Ach wat maakt het uit. Als je je gevoel volgt, ben je al een heel eind op weg. Je kind wordt groter. Er worden opmerkingen gemaakt onder moeders; kruipt jouw kind nog niet? Goh, dat is laat die van mij kruipt al heel lang. Ook op het consultatiebureau komt het vaker voorbij. Jouw kind is langzaam in de ontwikkeling. En ik? Ik met al m’n onzekerheid. Ik weet ook niet wat ik moet doen. Het komt wel goed. Voordat hij naar school gaat, kruipt hij vast wel.
En inderdaad, ruim voor de 1e schooldag kroop en liep m’n zoon dat het een lieve lust was. Op school was het natuurlijk wennen voor allemaal. De juf had wel in de gaten dat hij achterliep bij z’n leeftijdsgenoten. Misschien terugplaatsen naar een groep lager, zodat alles op een rustigere manier binnen kan komen. Een half jaar ging hij gelijk op met de klas, daarna bleef hij achter. Halverwege groep 1 viel het onvertogen woord: speciaal onderwijs. M'n wereld viel in duigen, het ideaalbeeld was kapot. Niet meer naar de school om de hoek, geen klasgenoten uit de straat meer. Mijn zoon kreeg een stempel. Welke dat was, moest nog onderzocht worden. Aan de ene kant fijn dat er een diagnose gesteld wordt, zodat je handvatten kunt krijgen, maar aan de andere kant wil je dat je kind ‘normaal’ is, zonder een diagnose.
Maar goed, je hebt het niet voor het zeggen en je moet leven met de dingen die het leven je geeft. Ik merkte dat m’n zoon op de nieuwe school enorme sprongen maakte. Het was ontzettend moeilijk om je kind van 5 met een rugzakje de taxi in zien gaan. De chauffeur brengt hem naar binnen. Dat hoorde ik te doen, geen taxichauffeur, hoe lief ze ook was. Omdat het thuis ook steeds vaker spaak liep, ging ik hulp zoeken. Hulp voor ons om de diagnose ADHD en PDD-NOS te accepteren en om een manier te vinden om mijn zoon zo goed mogelijk hierin te begeleiden. Een jaar ging dat goed, totdat zij ons niet verder kon helpen. We werden door verwezen naar een andere instantie. Helaas liep dat na een jaar ook op niks uit. Weer doorverwezen naar een ander… Toen was voor mij het eindpunt bereikt. Als niemand mij kon helpen, moest ik zelf maar iets regelen.
In mijn kring kende ik een aantal moeders die ook een kind met autisme hebben en ook zij liepen tegen een aantal dingen aan. Het idee voor de oudergroep was geboren. Waarom kunnen wij onze krachten en kennis niet bundelen? Samen met mijn begeleider van het CJG hebben we dingen uitgewerkt en een aantal moeders uitgenodigd om een keer bij elkaar te komen en de eerste bijeenkomst was een feit. Wat was het fijn om je ervaringen met iemand te delen die aan een half woord genoeg heeft. Iemand die weet dat het opvoeden van een kind met autisme niet altijd leuk is. Dat het soms te veel is om je altijd maar weer aan te passen aan je kind, geen spontane dingen kunnen plannen, maar altijd vooruit denken. Gelukkig kunnen we ook heel veel leuke dingen met elkaar delen.
De oudergroep bestaat nu ruim 3 jaar en we proberen ons bekend te maken door elk jaar een informatie avond te organiseren. Die avonden zijn druk bezocht, bijna 100 belangstellenden. Autisme leeft dus onder de mensen. Het is een verborgen handicap wat niet iedereen kan accepteren. Je kunt je er wel tegen verzetten, maar dát maakt het alleen maar moeilijker, voor jezelf en voor je kind. De oudergroep helpt hier ook bij. Ervaringen uitwisselen, tips geven aan elkaar, maar ook heerlijk je hart kunnen luchten bij elkaar. Ook dit jaar organiseren wij weer een avond over autisme, en wel op 18 april. Houd onze Facebook pagina ‘oudergroep Wezep’ in de gaten voor meer informatie.
Gerranda van Putten