Blog: Kindermishandeling

Kindermishandeling
Het woord klinkt zo groots. Is het echt zo groots en ver weg?

“Ik mishandel mijn kind niet. Een schop onder de kont of een pak slaag heeft hij af en toe nodig. Zo erg is dat niet. Had ik vroeger ook nodig. Als hij nou gewoon luistert, dan hoeven we dit niet te doen. Hij krijgt gewoon netjes te eten en heeft een dak boven z’n hoofd. Hij heeft het eigenlijk goed voor elkaar hier. Als je weet wat er gebeurt bij dat andere gezin. Dat is pas erg”.

Het kan maar zo zijn dat je je in bovenstaande herkent. Meerdere mensen hebben zelf ook een dergelijke opvoeding gehad en dan ben je er aan gewend. Dan is dat ‘normaal’. Hier wordt verder niet bij stil gestaan. Logisch ook, als je nooit een ander voorbeeld hebt gehad.

In de sociale media horen en zien we vaak de meest schrijnende situaties en dat beeld hebben we dan voor ogen. Een kind dat volledig in elkaar wordt geslagen, geen eten krijgt, opgesloten wordt, of misbruikt wordt. Het lijkt er zo op dat dit alleen onder kindermishandeling wordt verstaan.

We zien het alleen minder goed als het dichterbij plaats vindt. Namelijk bij jezelf thuis. Het is behoorlijk lastig om te onderkennen dat je als ouder weinig beschikbaar kan zijn voor je kind, dat je te maken hebt met stemmingswisselingen en dat je jezelf niet altijd in de hand hebt, dat je je kind niet altijd kan beschermen, niet tegen de ‘boze’ wereld en soms ook niet tegen jezelf…………..
Tegen jezelf.

Want wat gebeurt er als je gaat zien en onderkennen dat je soms een wat hardere tik geeft uit frustratie dan je eigenlijk wilt. Wat gebeurt er als je door hebt dat je kind soms bang voor je is, bang voor sommige onverwachte uitbarstingen die je hebt omdat je jezelf niet altijd onder controle hebt, dat je kind voor je gevoel je voor de voeten loopt. Wat gebeurt er dan met jezelf als ouder? Is dat niet het meest pijnlijke wat je onder ogen moet komen? Willen, durven en kunnen we dat wel?

En als je dat inziet en dit aan iemand vertelt? Wat zal diegene van je denken? Je voelt mogelijk schaamte, schuld, machteloosheid, verdriet. Gevoelens die voor jezelf al zo moeilijk zijn om onder ogen te komen, laat staan dat een ander daar weet van heeft. Niemand hoeft dat te weten.
En dan, dan jeugdbescherming zeker? En in het ergste geval, halen ze je kind dan uit huis?

Dit zijn ‘normale’ gedachten, gevoelens die meer van ons zullen herkennen dan we in eerste instantie (willlen) denken.
De grootste angst is om jezelf onder ogen te moeten komen. Want wat moet je dan met jezelf? Kun je hiermee dealen of val je dan om?

Er zijn meer mensen die hiermee worstelen. Het is niet zo dat je nergens meer bent als dit onder de aandacht komt, dat het nooit meer goed komt, of dat je kinderen meteen worden weg gehaald.

Het is oké als je het juist onder de aandacht brengt zodat er wat kan gebeuren. Zodat je kind zich weer veilig voelt en jij weet wat je kan doen om hiervoor te zorgen.
Een tijd geleden was er de campagne ‘Hey het is okey’! als je je depressief voelt. Want daarin ben je niet de enige. Praat erover is de boodschap.
Er zou ook een campagne moeten zijn met dit onderwerp en dat we er over durven te praten.

Achter je gedrag zit namelijk een verhaal. Je eigen verhaal, waarin misschien genoeg gebeurd is waardoor je thuissituatie is zoals die is.

Meer informatie is te vinden op De Week tegen Kindermishandeling: ... dichterbij dan je denkt - Week tegen kindermishandeling

Lees hier meer over de definitie van kindermishandeling